Вершы пішуцца, пішуцца, пішуцца, пішуцца…

Спярша пішуцца лёгка, бо пішуцца вершы, як дыхаецца.

Апасля, як той воўк, што радкамі-сцяжкамі абложаны —

Ні апошні твой верш, ані першы табе не паможа ужо.

І свядомасць балюча атручана смагай да абразоў.

О, Прачыстая Дзева-Марыя, збавіцелю Хрысце мой!

Не адрыньце, нідзе не пакіньце паэтаву ісціну.

Была цемра спярша, было слова пасля, а за ім і жыццё пайшло.

Ён не свет — ён паэт, і пасланы багамі, каб сведчыць іх,

Ён як той Іоан, яго слова — ёсць плоць, плоць Спрадвечнага.

Ты яшчэ радок, шчэ радок, шчэ радок — у пастку сам.

Ты пракладваў свой лёс адмыслова пагубнымі вершамі,

Пазаўчора збылось: вершы поўныя слёз надмагіллем завершаны.

Спярша пішуцца лёгка, бо пішуцца вершы, як дыхаецца.

А цяпер, як той воўк, што радкамі-сцяжкамі абложаны —

Ні апошні твой верш, ані першы табе не паможа ужо.