Нарадзіўся я двойчы на свеце:

Першы раз — пад пранізлівы плач,

Нарадзіўся звычайна, як дзеці,

Пра другі раскажу апасля.

І, зірнуўшы варожа на свет,

Я заплакаў, а з космаса нетраў

Даляцела, што будзе паэт.

У знямозе ляжала жанчына —

Чырванела крывёй прасціна,

Ён сказалі: “Вы маеце сына”, —

Гэта сын не зусім яшчэ я.

Першы раз — пад пранізлівы плач

Нарадзіўся звычайна, як дзеці,

Другі раз — нарадзіўся пасля.

Захлынуўся сваім пачуццём,

Боль працяў навылёт, як марозам,

І адтуль пачалося жыццё.

І стаяла насупраць жанчына,

Усміхалася шчыра душа —

Зноў я плакаў дарослы мужчына:

Нараджала паэта яна.