Паэт спяваў — а людзі ў крамы йшлі.

Ён зваў — да храма.

Паэт спяваў — яны душыліся кавалкам каўбасы,

Сварыліся за грамы.

І ўсё дзівіліся: “Чаго спявае ён?

Чаго ён пасылае нам праклён,

Мо хоча хлеба?”

Адказваў ён: “Не трэба!

Хоць зрэдку пазірайце вы на неба”.

Паэт спяваў, ён гаварыў пра Божы суд,

І пагражаў,

І штосьці ўспамінаў пра Каіна,

І зваў пакаяцца вось тут,

Пака яшчэ не хутка суд.

Ён гаварыў, што прыйдзе час,

Ён ратаваў,

Ён апярэджваў нас…

Паэт спяваў, ён зваў людзей да Бога —

А людзі слухалі, і ў песнях не пачулі анічога.

Іх душы асыцелі ад яды…

І, нібы лісце з дрэў, зляцелі ўдалеч

Адпушчаныя Госпадам гады.

І час прыйшоў, і суд настаў…

І людзі ўспомнілі тады:

Паэт спяваў…